Leven versus Liefde

Kom en neem een kijkje in de kamers van mijn yurt, uh.. ik bedoel hart.
Ik doe een boekje open over iets & iemand heel bijzonders.

Donderdagmiddag 13 februari 2014. Zit hier op Ibiza. Buiten. Met de wind om mijn haren. Mijn ouwe-trouwe-hond naast me. Mijn ‘huis’ voor me. Dit huis is een yurt. Een bijzondere witte, ronde, tent. Een tent waarbinnen en – buiten zich allerlei verhalen afspelen. Waarbinnen ik mijn eigen sfeer creëer en gevonden spulletjes etaleer. Gevonden op straat, bij het grof vuil, bij de kofferbakverkoop en buiten. Takken, bakken, kaarten, kaarsjes. Liefst zoals ik me er goed bij voel: wit & naturel.

Wat ik momenteel op mijn hart heb is de oefening angst versus liefde. Beter gezegd: leven versus liefde.

Baco, mijn ouwe-trouwe-hond, stamt uit het jaar 2000. Een millennium-versie. Een heel bijzondere welteverstaan. Bijna 14 jaar aan mijn zij. Bij het opstaan & slapen gaan. Bij het aankomen & weggaan. Met vakanties & met donkere winterse dagen. Met verjaardagen & het tegenovergestelde. Geboortes & afscheid. Verhuizing & bekroning. Ander thuis, andere vriend, andere… alles. Behalve deze lieve ouwe-trouwe-hond. Die was er altijd.

Deze ouwe-trouwe-hond is meegereisd met me. Door bergen & door parkjes. Naar picknicks & poedelpartys (lees: poedelen in ondiepe watertjes, want al het diepe vond hij maar niets).

Deze ouwe-trouwe-hond is met mijn laatste reis meegegaan. Heeft me warmte, gezelschap en veel plezier 🙂 geboden tijdens mijn laatste – zo niet: grootste – reis:
Het avontuur om zekerheden achter me te laten en mijn hart weer te volgen. Mijn ‘love at first sight’ achterna. 2006 was het raak. Ineens. Niet te stoppen. Thuis. Ibiza.

Naar ‘thuis’ wil iedereen toch terug? Dus ik deed het keer-op-keer, ieder jaar weer, soms zelfs twee keer. Deze gouden hond bleef dan thuis. Uiteraard. Want het bleef vaak bij een weekje. Dit keer was het anders, ik voelde het aan alles.

Per 1 september een vrij vrouw met dromen om per 1 oktober  meer ‘van betekenis’ te gaan zijn. Voor anderen. Van mezelf. ‘Bureau van Betekenis’, dat zou het worden.

Niet voor het eerst blijkt het tegeltje wijsheid voor mij:
Life is what happens when you’re busy making other plans.

4 weken werden 4 maanden.
En mijn bestemming werd ineens van een heel andere betekenis.

De geboekte vliegtickets liet ik aan me voorbij gaan en ik besloot met de auto de boot op te gaan. Zodat de goudkleurige retriever zijn ouwe-trouwe-dag kon doorbrengen in de Mediterranen. Dat ene bijzondere eiland dat in 2006 ook door mijn moeder als ‘goud‘ werd bestempeld. Mam is er fysiek niet meer bij, ik geniet voor – en met z’n – twee.

Twee is de twee-eenheid. Want dat zijn Baco & ik.
Vallen & opstaan, dat is wat we hebben geweten. En gedaan.

Keer op keer.
Ga er maar aanstaan.
So we did.

‘Samen staan we sterk‘ is wat mijn moeder vaak zei, na het verlies van haar dochter, mijn zus, inmiddels 15 jaar geleden. Deze gouden knuffelbeer heeft daar heel wat plezier, afleiding & gezelligheid aan bijgedragen. Held. En rots in de branding.

Je ouwe dag op Ibiza vieren. Dat zouden meer mensen – en viervoeters – moeten doen.
Of, zoals ik, iets minder oud. Overwinteren op een eiland, waar op 13 februari de vogeltjes tjilpen, de gele viooltjes het eiland sieren & de bomeen groen kleuren.

Het dúrven kiezen.
Dúrven leven.

Durven.

Zucht.

Durven.

Zie het als op een hoge duikplank staan: durf jij?
Niet weten waar het toe zal leiden. Bestemming onbekend.

Een one-way-ticket. Letterijk en/of figuurlijk.
Of het naar een paradijs zal zijn, zal de toekomst uitwijzen.

Afscheid nemen van ‘oud’ & vertrouwd.
Van veilig & ‘zeker’.

Abrupt afscheid, ik heb ermee leren leven. Het altijd de tegenpool opgezocht. En gevonden: plezier.
Doen wat goed voelt (in plaats van pijn doet).
Doen wat ík wil (in plaats van wat me overkomt).
Doen (in plaats van stilzitten en wachten tot het vanzelf beter wordt).

En nu?

Nu ben ik op een nieuw tegeltje aan het oefenen.
Het tegeltje van langzaam afscheid nemen. Langzaam afstand nemen. Langzaam uitkijken naar een volgend hoofdstuk.
Het tegeltje die eens niet ‘alles of niets‘ heet.
Het tegeltje dat ook ík de kans krijg om los te laten, zonder dat het abrupt, onverwacht  en/of vóór mij gedaan wordt.

Dat ook ík de kans krijg een angst te overwinnen. Door veel onverwachte en/of drastische veranderingen draag ik continue de angst mee iets – plotseling – te verliezen. Dat heeft gemaakt dat ik ook beter mijn hart durf te volgen bij keuzes voor baan, relatie & onderkomen. Dat soort keuzes, gemaakt vanuit mijn hart, maar nimmer zo dicht bij mijn hart.

Nu sta ik aan het eind van een ander hoofdstuk te marcheren.
Dat ik de keus nu heb om met liefde naar afscheid te kijken (in plaats van angst voor het abrupte).

Geduld. Vertrouwen. Liefde. Kameraadschap.

Kameraadschap.
Ben je goede kameraden als je iemand laat strijden tot het ‘bittere‘ einde?
Of ben je kameraden als je helpt?

Helpen.
Wanneer weet je of je iemand helpt of aan zijn lot overlaat?
Wanneer weet je of het – achteraf – goed zal voelen?
Wie geeft je die garantie?

Ik geef mezelf het volgende: 
Volg je hart, want dat klopt.  
PS Bij de aftiteling hoor je de song ‘Noooo, you can’t hurry love. You just have to wait.’

Geschreven door: Wendy (ter Bekke)

Wendy is aanjager en hoofdredacteur van Raakkracht. Branding, betekenis, bewustwording zijn de 3 B's waar ze zich voor inzet. Een pionier in de betekeniseconomie die graag verhalen deelt die het waard zijn om gedeeld te worden.