Leven versus Liefde
Kom en neem een kijkje in de kamers van mijn yurt, uh.. ik bedoel hart.
Ik doe een boekje open over iets & iemand heel bijzonders.
Donderdagmiddag 13 februari 2014. Zit hier op Ibiza. Buiten. Met de wind om mijn haren. Mijn ouwe-trouwe-hond naast me. Mijn ‘huis’ voor me. Dit huis is een yurt. Een bijzondere witte, ronde, tent. Een tent waarbinnen en – buiten zich allerlei verhalen afspelen. Waarbinnen ik mijn eigen sfeer creëer en gevonden spulletjes etaleer. Gevonden op straat, bij het grof vuil, bij de kofferbakverkoop en buiten. Takken, bakken, kaarten, kaarsjes. Liefst zoals ik me er goed bij voel: wit & naturel.
Wat ik momenteel op mijn hart heb is de oefening angst versus liefde. Beter gezegd: leven versus liefde.
Baco, mijn ouwe-trouwe-hond, stamt uit het jaar 2000. Een millennium-versie. Een heel bijzondere welteverstaan. Bijna 14 jaar aan mijn zij. Bij het opstaan & slapen gaan. Bij het aankomen & weggaan. Met vakanties & met donkere winterse dagen. Met verjaardagen & het tegenovergestelde. Geboortes & afscheid. Verhuizing & bekroning. Ander thuis, andere vriend, andere… alles. Behalve deze lieve ouwe-trouwe-hond. Die was er altijd.
Deze ouwe-trouwe-hond is meegereisd met me. Door bergen & door parkjes. Naar picknicks & poedelpartys (lees: poedelen in ondiepe watertjes, want al het diepe vond hij maar niets).
Deze ouwe-trouwe-hond is met mijn laatste reis meegegaan. Heeft me warmte, gezelschap en veel plezier 🙂 geboden tijdens mijn laatste – zo niet: grootste – reis:
Het avontuur om zekerheden achter me te laten en mijn hart weer te volgen. Mijn ‘love at first sight’ achterna. 2006 was het raak. Ineens. Niet te stoppen. Thuis. Ibiza.
Naar ‘thuis’ wil iedereen toch terug? Dus ik deed het keer-op-keer, ieder jaar weer, soms zelfs twee keer. Deze gouden hond bleef dan thuis. Uiteraard. Want het bleef vaak bij een weekje. Dit keer was het anders, ik voelde het aan alles.
Per 1 september een vrij vrouw met dromen om per 1 oktober meer ‘van betekenis’ te gaan zijn. Voor anderen. Van mezelf. ‘Bureau van Betekenis’, dat zou het worden.
Niet voor het eerst blijkt het tegeltje wijsheid voor mij:
Life is what happens when you’re busy making other plans.
4 weken werden 4 maanden.
En mijn bestemming werd ineens van een heel andere betekenis.
De geboekte vliegtickets liet ik aan me voorbij gaan en ik besloot met de auto de boot op te gaan. Zodat de goudkleurige retriever zijn ouwe-trouwe-dag kon doorbrengen in de Mediterranen. Dat ene bijzondere eiland dat in 2006 ook door mijn moeder als ‘goud‘ werd bestempeld. Mam is er fysiek niet meer bij, ik geniet voor – en met z’n – twee.
Twee is de twee-eenheid. Want dat zijn Baco & ik.
Vallen & opstaan, dat is wat we hebben geweten. En gedaan.
Keer op keer.
Ga er maar aanstaan.
So we did.
‘Samen staan we sterk‘ is wat mijn moeder vaak zei, na het verlies van haar dochter, mijn zus, inmiddels 15 jaar geleden. Deze gouden knuffelbeer heeft daar heel wat plezier, afleiding & gezelligheid aan bijgedragen. Held. En rots in de branding.
Je ouwe dag op Ibiza vieren. Dat zouden meer mensen – en viervoeters – moeten doen.
Of, zoals ik, iets minder oud. Overwinteren op een eiland, waar op 13 februari de vogeltjes tjilpen, de gele viooltjes het eiland sieren & de bomeen groen kleuren.
Het dúrven kiezen.
Dúrven leven.
Durven.
Zucht.
Durven.
Zie het als op een hoge duikplank staan: durf jij?
Niet weten waar het toe zal leiden. Bestemming onbekend.
Een one-way-ticket. Letterijk en/of figuurlijk.
Of het naar een paradijs zal zijn, zal de toekomst uitwijzen.
Afscheid nemen van ‘oud’ & vertrouwd.
Van veilig & ‘zeker’.
Abrupt afscheid, ik heb ermee leren leven. Het altijd de tegenpool opgezocht. En gevonden: plezier.
Doen wat goed voelt (in plaats van pijn doet).
Doen wat ík wil (in plaats van wat me overkomt).
Doen (in plaats van stilzitten en wachten tot het vanzelf beter wordt).
En nu?
Nu ben ik op een nieuw tegeltje aan het oefenen.
Het tegeltje van langzaam afscheid nemen. Langzaam afstand nemen. Langzaam uitkijken naar een volgend hoofdstuk.
Het tegeltje die eens niet ‘alles of niets‘ heet.
Het tegeltje dat ook ík de kans krijg om los te laten, zonder dat het abrupt, onverwacht en/of vóór mij gedaan wordt.
Dat ook ík de kans krijg een angst te overwinnen. Door veel onverwachte en/of drastische veranderingen draag ik continue de angst mee iets – plotseling – te verliezen. Dat heeft gemaakt dat ik ook beter mijn hart durf te volgen bij keuzes voor baan, relatie & onderkomen. Dat soort keuzes, gemaakt vanuit mijn hart, maar nimmer zo dicht bij mijn hart.
Nu sta ik aan het eind van een ander hoofdstuk te marcheren.
Dat ik de keus nu heb om met liefde naar afscheid te kijken (in plaats van angst voor het abrupte).
Geduld. Vertrouwen. Liefde. Kameraadschap.
Kameraadschap.
Ben je goede kameraden als je iemand laat strijden tot het ‘bittere‘ einde?
Of ben je kameraden als je helpt?
Helpen.
Wanneer weet je of je iemand helpt of aan zijn lot overlaat?
Wanneer weet je of het – achteraf – goed zal voelen?
Wie geeft je die garantie?
Ik geef mezelf het volgende:
Volg je hart, want dat klopt.
PS Bij de aftiteling hoor je de song ‘Noooo, you can’t hurry love. You just have to wait.’
Reageren? Vinden we leuk!
We vinden het leuk een reactie van je te ontvangen. Uiteraard publiceren we jouw e-mailadres niet online.
PS Velden gemarkeerd met * graag even invullen, thanks!
Mooi gezegd Wen. Zal deze tekst bij me houden.
X
Dennis
Dank je wel Dennis. Ik weet waar je op doelt..
Bless you & Buf xx
Hier heb ik een traan (lees: veel tranen) bij moeten laten. Ik wil er zoveel over zeggen, maar kom niet verder dan: “wauw”. Dus daar laat ik het maar bij…
Liefs Ell
Dank je wel Ellen..! Het raakt me dat het zoveel met je doet. Dank je wel voor het delen, fijn.
Liefs!
Sterkte Wendy en je keuze wordt inderdaad gevoed door wat je hart je ingeeft…x
Stil word ik van dit stukje! Zo mooi geschreven met zoveel emotie maar ook veel mooie herinneringen te lezen. En hoor ik Celine Dion, dan denk ik aan Debby.. nog altijd! Ik zou het durven, naar zo’n prachtig land. Maar mijn geweldige jongens en mijn allerliefste kleindochter kunnen Steven en ik niet zo lang missen. Van een lieve vriendin kreeg ik op mijn verjaardag een mooie tekst;
Go confidently in the direction of your dreams.
Live the life you’ve imagined,
Veel liefs van Margaret.
Het gaat me steeds beter af, dat leven naar die verjaardagstekst.. 🙂
Thnx Margaret!
Veel liefs
Wendy, ontroerend, mooi, puur, eerlijk en hartverscheurend!
Bedankt Erwin, rake woorden.
Mooi en bijzonder. Baco heeft het getroffen met je.
Kroel en geniet. Vertrouw op je gevoel.
Blijf het bijzonder mooi vinden, je woorden. Dank Irene!
Veel liefs.
Lieverd, een prachtige diepgaande overpeinzing. Blijf doen wat je hart je ingeeft. In gedachten ben ik bij je deze Valentijnsdag!!!
Super, dappere meid en hond. Heel veel sterkte.
Mooie woorden en momenten, maar helaas een verschrikkelijk dilemma. Afscheid nemen terwijl Baco je nog steeds graag ziet komen! Sterkte meid. Xx
Lieve Wendy,
Jou verhaal heeft me diep ontroerd, begrijp je dilemma, kon ik wel geschreven hebben. Ook ik zit met dit dilemma, mijn maatje Benji gaat ook snel achteruit en is ook al ruim 13 jaar mijn steun en toeverlaat.
Ik wens je veel sterkte toe, en heel veel respect voor hoe jij je hart volgt.
Dikke knuffel van mij en Benji……..
Dank je wel nog Diane voor je gave woorden, open & echt. I love it 😉
Geniet optimaal van alle momenten met Benji (prachtige naam!)
Liefs xx
Onvoorstelbaar complex dat je uit liefde zo’n beslissing neemt. Je beslist dat volgens mij niet in je eentje, maar samen. ‘Het is goed zo, bedankt voor al het moois, het is niet verloren.’ Eeuwig respect, je hartemaatje, je alter ego, blijft altijd bij je, je hart is er zwaar van. Natuurlijk. Liefde.
Rake woorden. Rake dame. Van betekenis, beide. 😉
Liefde.
Lieve, lieve Wendy,
het ontroert me tot tranen toe. Zag vanaf de zijlijn jou en je zussen
opgroeien, samen met je ouders. Heel bijzonder dat je na ook heftige
tijden een plek hebt gevonden van stilte. Wens je al het geluk, veel liefs
en een knuffel. Vind je een bikkel,
Janneke
Lieve Janneke,
Dank je wel nog, voor je lieve bericht. Superfijn om te lezen (en voelen)..
Liefs & alle goeds,
Wendy
Wat ontzettend knap van je!
Moest wel ff slikken. Je doet en durft het toch maar allemaal. En waar je ook bent, de mensen waar je van houdt en andersom zitten in je hart, net als Debby. Ik wou dat ik zoiets zou durven… petje af voor jou.
Xxx Bianca